สวัสดีครับ ไม่ได้เขียนบทความมานาน และที่ผ่านมายุ่งกับงานที่ปรึกษา ที่ต้องวางระบบรายงานต่าง ๆ จนแทบจะเป็น Data Engineer แล้ว... จนตอนนี้ระบบเริ่มเข้าที่เลยกลับมาคิดว่า จะเขียนบล็อกต่อ และก็ได้อ่านบทย่อของหนังสือที่น่าสนใจเล่มนึ่ง เลยเอามาแปลให้อ่านกันครับ อ้อ และการแปลของผมนั้นจะไม่มาแปลตรงตัวอักษรนะครับ มันเขียนไม่สนุก แต่ผมจะใช้วิธีอ่านจับใจความ และแปลเป็นคำพูดผมแทนครับ ใครไม่ชอบสไตล์นี้จะผ่านก็ไม่ว่ากันนะครับ แจ้งก่อนโดนว่า....555 หนังสือที่ว่าชื่อ An Astronaut's Guide to Life on Earth เป็นหนังสือที่เขียนโดยคุณ Chris Hadfield ซึ่งเขาเป็นนักบินอวกาศชาวแคนาดาคนแรก ๆ ที่ได้ขึ้นไปอวกาศครับ โดยในปี 2013 เขาได้ดำรงตำแหน่งผู้บังคับบัญชาของสถานีอวกาศนานาชาติ และได้ขึ้นไปอยู่บนอวกาศเป็นเวลา 5 เดือนครับ จัดว่าเป็นคนที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งในวงการนี้ครับ

สวัสดีปีใหม่ 2562 ครับ บทความต้อนรับปีใหม่นี้ จะเขียนเกี่ยวกับการลดพุง เพราะช่วงนี้รู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยใส่ใจสุขภาพสักเท่าไหร่ เล่นเอาพุงเริ่มออกมาอีกแล้ว เลยตั้งใจว่า ปีนี้จะลดน้ำหนักอย่างจริงจังสักทีครับ บทความนี้ตั้งใจจะเขียนเพื่อเป็นความรู้ให้เพื่อน ๆ ได้อ่านกัน และเป็นการสรุปความรู้จากการอ่านและดูเทคนิคจากเว็บไชต์ต่าง ๆ มาหลายที่ครับ

อย่างที่ทุกคนรู้อยู่แล้วว่า ภาษาอังกฤษนั้นสำคัญมาก ๆ หลาย ๆ คนใช้ภาษานี้เป็นเรื่องธรรมดาในชีวิตประจำวันไปแล้ว และเพื่อให้น้อง ๆ และเพื่อน ๆ ที่ต้องการพัฒนาภาษาอังกฤษอย่างจริงจัง บทความนี้ เลยขอเขียนเกี่ยวกับเทคนิคฝึกภาษาอังกฤษส่วนตัวที่ใช้อยู่ และช่วยพัฒนาการใช้ภาษาอังกฤษแบบก้าวกระโดดเลยครับ

สวัสดีครับ ไม่ได้เขียนบทความเกี่ยวกับความเชื่อมานานแล้ว พอดีวันนี้อยู่ดี ๆ ก็คิดเรื่องการกรวดน้ำขึ้นมา เลยมาเขียนบทความเกี่ยวกับเรื่องนี้ครับ เมื่อพูดถึงบทกรวดน้ำ สิ่งที่ผมคิดว่า หลาย ๆ คนน่าจะคิดถึงก็คือ บทกรวดน้ำแบบไหนที่ดีที่สุด? ใช่ไหมครับ? เพราะบทกรวดน้ำนั้นมันมีหลายบทให้เลือกใช้ ทั้งภาษาบาลี และภาษาไทย บางบทก็ยาวววววมาก บางบทก็สั้นนิดเดียว บทความนี้ ผมได้รวบรวมบทกรวดน้ำที่น่าสนใจมาให้ผู้อ่านเลือกใช้ครับ และช่วงท้ายบทความผมจะเขียนถืงเทคนิคการกรวดน้ำด้วยครับ ใครอยากรู้เรื่องนี้ก็เลื่อนลงไปด้านล่างของบทความได้เลยครับ บทกรวดน้ำที่ 1 บทกรวดน้ำแบบสั้น อิทัง เม ญาตีนัง โหตุ สุขิตา โหนตุ ญาตะโย ขอส่วนบุญนี้ , จงสำเร็จแก่ญาติทั้งหลายของข้าพเจ้า , ขอให้ญาติทั้งหลายของข้าพเจ้า จงมีความสุข เป็นบทกรวดน้ำแบบสั้นที่จำง่าย และใช้กันมากที่สุดบทหนึ่งครับ บทนี้ส่วนตัวเป็นบทที่ผมใช้บ่อยที่สุดครับ เนื่องจากจำง่ายและสั้น ใช้ได้ทุกโอกาส แถมอีกนิด ตามตำราทางพุทธศาสนาที่ผมศึกษามา มีความเชื่อว่า พวกเรานั้นเกิดมาหลายล้านชาติแล้ว มีการผลัดกันเป็นพ่อ แม่ พี่ น้อง เพื่อน สลับกันไปมา จนนับไม่ถ้วน ทำให้ถ้าเรานับญาติโดยรวมอดีตชาติทุกชาติมาคิด […]

ก่อนอื่นเลย ขออธิบายความหมายกันก่อน ความคิดเชิงบวก คือ การพยายามหามุมมองที่แตกต่างออกไปจากมุมมองปกติที่เราเคยมองให้เป็นบวก เช่น เราคิดว่าการทำแบบนี้มันเป็นความล้มเหลว แต่ถ้าเรามองอีกมุมคือ มันทำให้เราได้เรียนรู้ อะไรประมาณนี้น่ะครับ

วิธีเพิ่มความมั่นใจที่ดีที่สุด เท่าที่ผมศึกษามาและทดลองทำดูแล้วได้ผล คือ “การคิดเชิงบวก” ครับ การที่เราไม่มั่นใจนั้น มีหลายสาเหตุ แต่ถ้าลองวิเคราะห์ดูลึก ๆ แล้ว สาเหตุลึก ๆ มันจะคล้าย ๆ กัน ก็คือ เรารู้สึก “กลัว” ครับ

ก่อนอื่นเลย ทุกอย่างมันเริ่มจาก youtube นี้ครับ ดูเสร็จปุ๊ป หาข้อมูลและสั่งซื้อทันที..... เพราะส่วนตัวชอบเสียเปียโนอยู่แล้ว และดูท่าทางจะเล่นง่ายมาก ๆ ด้วย ในระหว่างหาข้อมูลก็เจอเรื่องราวที่น่าสนใจ เลยตั้งใจเขียนเป็นบทความให้อ่านประดับความรู้กันครับ

บทความนี้ เป็นบทความที่เขียนต่อจากบทความประโยชน์ของการเขียนไดอารี่  ครับ โดยบทความนี้ผมจะแนะเทคนิคที่ผมใช้ (และเคยใช้) เพื่อให้การเขียนไดอารี่ของผมสนุกมากขึ้นครับ ส่วนตัวนั้น ผมเริ่มเขียนไดอารี่ตั้งแต่ปี 2554 ครับ โดยเริ่มจากสมุดกับปากกาเท่านั้นครับ ปัจจุบันผมเขียนไดอารี่โดยใช้ไอแพคกับปากกาครับ โดยผมจะขอเล่าเทคนิคการเขียนเป็นช่วง ๆ ตามพัฒนาการของการเขียนไดอารี่ของผมนะครับ ขอเรียกเป็นยุคเลยละกันครับ ขลังดี 5555 ยุคสมุดและปากกา ในยุคนี้ ผมมีเทคนิคในการเขียนที่คิดขึ้นเอง เพื่อให้การเขียนสนุกและเกิดประสิทธิภาพมากขึ้นอยู่ 5 เทคนิคครับ  แต่เนื่องจากความขี้เกียจส่วนตัวทำให้ปัจจุบัน บางเทคนิคไม่ได้ใช้แล้วครับ แต่ถ้าเพื่อน ๆ คนไหนชอบเขียนเยอะ ๆ ล่ะก็ เทคนิคเหล่านี้ก็จะทำให้สนุกในการเขียนได้ครับ เขียนแยกเป็นเช้า กลางวัน และเย็น เทคนิคนี้ ผมคิดได้ตั้งแต่ตอนเริ่มเขียนไดอารี่ใหม่ ๆ ครับ ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าจะเขียนอะไรดี ก็เลยเขียนแยกเป็นเช้า กลางวัน และเย็นไปเลย ผมเขียนด้วยวิธีนี้ร่วมปีครับ ซึ่งเทคนิคนี้นั้น ช่วยทำให้การเขียนไดอารี่ในแต่ละวันนั้น ละเอียด และมีเรื่องราวค่อนข้างครบครับ เทคนิคนี้ในปัจจุบันผมมีการใช้อยู่ครับ แต่ตัดช่วงกลางวันออกไป ทำให้มีเพียง 2 ช่วงคือ เช้า บ่ายจนถึงมืดครับ เขียนเมนูอาหารที่รับประทาน […]

เพื่อน ๆ รู้มั๊ยว่า การเขียนไดอารี่นั้น มีประโยชน์ต่อเรามากมายมหาศาลเลยครับ เพราะถ้าเราวางแผนการเขียนไดอารี่ให้ดี  ๆ แล้วล่ะก็ มันจะค่อย ๆ ส่งผลต่อชีวิตเราทีละนิด จนทำให้ชีวิตเราเปลี่ยนไปได้อย่างคาดไม่ถึงเลยทีเดียว ผมขอสรุปประโยชน์ของการเขียนไดอารี่ตามนี้ครับ ฝึกทักษะด้านความจำ เพราะทุกครั้งที่เราจะเขียนนั้น เราจะต้องนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้น ซึ่งเป็นการทบทวนเหตุการณ์ในแต่ละวัน ทำให้เรามีความจำดีขึ้นครับ ฝึกทักษะด้านการเขียน ส่วนตัวผมนั้นเป็นคนนึงที่มีปัญหาในการเขียนครับ การเขียนไดอารี่ช่วยให้ผมสามารถเขียนสิ่งที่ตัวเองคิดออกมาได้ดีขึ้นครับ ผมในตอนนี้ถ้าเทียบกับเมื่อ 3-4 ปีก่อนนี่ การอธิบายสิ่งต่าง ๆ ดีกว่าตอนนั้นเยอะครับ ทำให้เราไม่ลืมเป้าหมายในชีวิต การเขียนไดอารี่สามารถใช้เตือนความจำในเรื่องสำคัญ ๆ ที่เราเจอในชีวิตได้ หลายครั้งที่มีเหตุการณ์ที่เราคิดว่าสำคัญ จนทำให้เราเก็บเอามาเขียนในไดอารี่ แต่พอผ่านไปนานวันเข้า เราจะลืมเรื่องราวเหล่านั้นครับ เพราะเราจะเจอเรื่องที่ใหญ่และสำคัญกว่านั่นเอง  การกลับมานั่งอ่านไดอารี่จะช่วยเตือนความจำเหล่านั้นครับ ซึ่งจะทำให้เรากลับมาทบทวนตัวเองอีกครั้ง ไดอารี่สามารถเปลี่ยนมุมมองต่อโลกของเราได้ การเขียนไดอารี่ที่มีการวางระบบดี ๆ จะสามารถค่อย ๆ เปลี่ยนทัศนคติและมุมมองของเราต่อโลกภายนอกได้ครับ โดยเทคนิคการเขียนเพื่อเปลี่ยนมุมมองต่อโลกนี้ ผมขอยกไปเป็นอีกบทความหนึ่งแทนนะครับ ไดอารี่สามารถปรับอารมณ์ของเราได้ การเขียนไดอารี่อย่างเป็นระบบ ยังสามารถช่วยทำให้อารมณ์ของเราคงที่ได้ เพราะจะช่วยให้เรารู้ว่าตอนนี้เรามีอารมณ์ประมาณไหน และธรรมชาติของคนเรานั้น เมื่อเรารู้ว่าเรามีอารมณ์อะไร เราก็จะสามารถควบคุมตัวเองได้มากขึ้นครับ ไดอารี่ทำให้สุขภาพดีขึ้น !!!! […]

บทความนี้มาทางด้านศาสนากันบ้างครับ ไม่ทราบว่าเคยมีใครสงสัยกันไหมว่า ทำไมการอุทิศส่วนบุญส่วนกุศล จะต้องกรวดน้ำด้วย? ส่วนตัวผมเองนั้นน่ะสงสัยมานานมาก ๆ แล้ว ไม่เคยหาข้อมูลเรื่องพวกนี้จริงจัง แต่สุดท้ายชีวิตก็พามาเจอหนังสือเล่มหนึ่ง.... หนังสือเล่มนี้ชื่อ "การอุทิศส่วนกุศล" ของหลวงพ่อพระราชพรหมยาน หรือ หลวงพ่อฤาษีลิงดำ นั่นเองครับ ส่วนตัวผมนั้นไม่รู้จักท่านหรอก แต่ผมกลับได้อ่านหนังสือของท่านหลายเล่มโดยไม่ได้ตั้งใจ.... ซึ่งทุกครั้งที่ผมรู้สึกสงสัยในเรื่องที่วิทยาศาสตร์ไม่สามารถอธิบายได้ ผมมักจะไปเจอหนังสือของท่านช่วยตอบข้อสงสัยทุกที... แปลก....

สวัสดีครับ ท่านผู้อ่าน หลังจากที่ไม่ได้อัพเดทเว็บมาร่วมปี เพราะโดนงานประจำรัดตัว แต่สุดท้ายก็หาทางดึงเวลาตอนเย็นมาเขียนบทความจนได้... บทความตอนนี้เกิดจากการอ่านหนังสือ ชื่อ "เทคนิคอ่านให้ไม่ลืม" ของ คะบะซะวะ ชิอง ซึ่งได้แนะนำเทคนิคการ "ส่งออก" ให้ได้ 3 ครั้งใน 1 สัปดาห์ จะทำให้เราสามารถจำสิ่งที่อ่านได้ในระยะยาว ครับ

บทความนี้ผมเขียนเป็นกรณีพิเศษให้กับเจ้าลูกแมวตัวน้อยของผมที่ชื่อว่า "สิงโต" ครับ สิงโตกับผมนั้นเจอกันครั้งแรกในวัดที่ผมบวชอยู่ ประมาณวันที่ 28 กุมภาพันธ์ 2559 ซึ่งเป็นวันก่อนผมลาสึกขาออกมาเป็นฆราวาสได้ 2 เท่านั้นเอง สิงโตนั้นเป็นชื่อที่น้องสาวของผมตั้งให้... เพราะความใจเด็ดของมัน.... ครั้งแรกที่ผมเจอในวัด เจ้าสิงโตนอนซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะ และมันได้ทำให้ผมตกใจ เพราะขาหลังของมันพิการไปข้างหนึ่ง... เวลาเดินขาหลังข้างซ้ายของมันจะลากไปตามพื้น... ผมจึงตัดสินใจจับมันมาเลี้ยง เพราะวิเคราะห์แล้วว่า ถ้าอยู่ที่วัดคงตายอย่างแน่นอน... และแล้วผมกับมันก็เล่นวิ่งไล่จับกัน... ลองคิดสภาพพระตัวใหญ่ไล่จับลูกแมว แต่ตามไม่ทันสิครับ... เจ้าสิงโตนั้น แม้ขาจะพิการไปข้างหนึ่ง แต่มันก็ยังวิ่งเร็วมาก... มันวิ่งไปหลบใต้สะพาน ซึ่งผมไม่สามารถเข้าได้จากด้านหน้า... ผมจึงค่อย ๆ ย่องอ้อมเข้าทางด้านหลัง และค่อย ๆ เอื้อมมือไปจับตัวมันจากด้านหลัง... แค่เริ่มต้นก็เล่นเอาเหงื่อออกน่าดูแล้ว... หลังจากกลับมาที่กุฎิ ผมก็ให้อาหารลูกแมวแบบเปียก แต่มันแน่จริงครับ เจ้าสิงโตไม่ยอมกิน... ผมเทใว้ให้ทั้งคืน มันก็มัวแต่หลบอยู่ที่มุมห้อง... สุดท้ายผมจึงใช้วิธีจับเอาจมูกมาแตะกับอาหาร มันถึงได้ยอมกิน... ณ ตอนนั้นผมยอมรับในความใจเด็ดของลูกแมวตัวนี้จริง ๆ หลังจากนั้นผมก็ได้พาเจ้าสิงโตไปหาหมอ เพื่อรักษาอาการขาพิการ... ซึ่งเข้าใจว่ากระดูกหัก... แต่แท้ที่จริงแล้วไม่ใช่... ที่ขามันพิการ เพราะขามันไม่มีแรงครับ... หลังจากนั้นผมก็ต้องทำการป้อนยาบำรุงประสาท และทำกายภาพบำบัดให้มัน... […]